Jedna z tradycji zakonnych
Jedna z tradycji zakonnych
17.12.2016
Ostatni tydzień Adwentu to czas, kiedy w liturgii przygotowujemy się do przyjęcia Zbawcy świata. Przez liturgię prowadzą nas tzw. Wielkie antyfony („O” antyfony), które w tradycji naszego Zakonu śpiewamy m.in. odwiedzając współbraci w celach zakonnych.
Czyniąc zadość naszemu zakonnemu zwyczajowi wpierw udaliśmy się do naszego Ojca Gwardiana Pawła Soleckiego, który jest przełożonym naszego głogóweckiego klasztoru, by odśpiewać pierwszą antyfonę i otoczyć go naszą modlitwą.
W kolejnych dniach odwiedziliśmy także ekonoma klasztoru i zarazem naszego spowiednika o. Sylwestra (na zdjęciu po prawej), a także o. Mariana, który jest duszpasterzem w naszym głogóweckim Sanktuarium.
Kolejne Antyfony Wielkie śpiewaliśmy podczas codziennej modlitwy brewiarzowej w naszej kaplicy prenowicjackiej.
Antyfony, których treść jest zaczerpnięta z ksiąg Starego Testamentu, zaczynają się od słów: O Sapientia (Mądrości); O Adonai (Panie); O radix (Korzeniu); O clavis (Kluczu Dawida); O oriens (Wschodzie); O rex (Królu); O Emmanuel. Pierwsze litery tych antyfon, poczynając od ostatniej do pierwszej, tworzą zawołanie: "ero cras" - jutro przybędę.
